பிள்ளையார்

Tamil

Etymology

From பிள்ளை (piḷḷai) +‎ -ஆர் (-ār), translates to 'honored child' or 'divine child.' Cognate with Malayalam പിള്ളയാർ (piḷḷayāṟ), Telugu పిళ్ళరి (piḷḷari).

Pronunciation
  • IPA(key): /pɪɭːɐɪ̯jaːɾ/

Proper noun

பிள்ளையார் • (piḷḷaiyār)

  1. (Hinduism, Buddhism) the elephant-headed god, Ganesha
    Synonyms: விநாயகன் (vināyakaṉ), கணபதி (kaṇapati), கணேசன் (kaṇēcaṉ), ஆனைமுகன் (āṉaimukaṉ)

Declension
Declension of பிள்ளையார் (piḷḷaiyār) (singular only)
Singular Plural
Nominative பிள்ளையார்
piḷḷaiyār		 -
Vocative பிள்ளையாரே
piḷḷaiyārē		 -
Accusative பிள்ளையாரை
piḷḷaiyārai		 -
Dative பிள்ளையாருக்கு
piḷḷaiyārukku		 -
Genitive பிள்ளையாருடைய
piḷḷaiyāruṭaiya		 -
Singular Plural
Nominative பிள்ளையார்
piḷḷaiyār		 -
Vocative பிள்ளையாரே
piḷḷaiyārē		 -
Accusative பிள்ளையாரை
piḷḷaiyārai		 -
Dative பிள்ளையாருக்கு
piḷḷaiyārukku		 -
Benefactive பிள்ளையாருக்காக
piḷḷaiyārukkāka		 -
Genitive 1 பிள்ளையாருடைய
piḷḷaiyāruṭaiya		 -
Genitive 2 பிள்ளையாரின்
piḷḷaiyāriṉ		 -
Locative 1 பிள்ளையாரில்
piḷḷaiyāril		 -
Locative 2 பிள்ளையாரிடம்
piḷḷaiyāriṭam		 -
Sociative 1 பிள்ளையாரோடு
piḷḷaiyārōṭu		 -
Sociative 2 பிள்ளையாருடன்
piḷḷaiyāruṭaṉ		 -
Instrumental பிள்ளையாரால்
piḷḷaiyārāl		 -
Ablative பிள்ளையாரிலிருந்து
piḷḷaiyāriliruntu		 -

References
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.